من بیمارستان نیستم من حتی پزشک هم نیستم گاها دلم میخواهد پزشک نباشم . مثلا برای ساعات خاصی در طول روز. فکر میکنم درست همان ساعتهایی که از بیمارستان بیرون می ایم . ان زمان ها دلم نمیخاد راجع به داروی خاصی توضیح دهم یا نظرم را راجع به اعداد روی برگه ای که به ان جواب ازمایش میگویند اعلام کنم . حتی ایده ی خوبی ست مهر نظام پزشکی ام خانه جا بماند و نتوانم نسخه ای بنویسم شاید باید جایی مانند صندوق امانات باشد که انسان "دانش پزشکی " اش را در انجا بگذارد دربش را قفل کند و دیگر نخواهد همیشه به بیماری های اطرافیان توجه کند وهمان لحظه هم پاسخگو باشد. اما نمی شود . فکر میکنم همان چند ساعت هم دلم تنگ شود برای یک بیمار دیگر. اما اگر درمانتان نکردم سخت نگیرید. من بیمارستان نیستم.

برای من مهم بود نام و نام خانوادگی هر بیمار را بدانم و اگر حتی نام بیمارها به هم شبیه بودند بازهم با نشانی سعی می‌کردم نام‌ها را حفظ کنم. فکر می‌کردم دانستن نام، مرا پزشک مسئول تری نشان می‌دهد. یا حداقل آنها احساس بهتری دارند. الان پس از گذشت 10 سال کنار نام‌ها یک "بیماری" قرار گرفته و از برخی نام‌ها تنها بیماری‌شان در ذهنم باقی‌مانده است، بعضاً کنار نام بیماری‌ها، شمارهٔ تخت قرار می‌گیرد. اما من همچنان تمام تلاشم را می‌کنم که نام بیماران در ذهنم بماند.

پاویون خیلی وقت‌ها بیشتر از "پنج حرف" دارد آن‌قدر بیشتر که بیانش گاهی از حوصلهٔ راوی هم خارج می‌شود. مهم‌ترین بخش پاویون کلید برق اتاق است. کلید تنها مهتابی یک اتاق 16 متری. خاموش که می‌شود یک ماجرا تمام می‌شود. گویی از ابتدا غم یا شادی آنجا نبوده است ما نیز عادت کرده‌ایم که هرآنچه دیده یا شنیده یا گریسته‌ایم جایی در پاویون پنهان کنیم و کلید برق را بزنیم و ماجرا تمام شود.