عادت دارم قدم‌هایم را بشمارم. معمولاً از اولین پله‌های ورودی بیمارستان شروع به شمردن می‌کنم. هر پله و هر قدم برای خود تا پانزدهمین پله. این شمارش پس از سلام به نگهبان هنوز ادامه پیدا می‌کند و هر روز به یک عدد خاص می‌رسد. هنوز نمی‌دانم اگر شمردن من تا رسیدن به کمد وسایلم ادامه پیدا کند دقیقاً از اولین پله تا آنجا چند شماره و چند قدم خواهد بود. مسئله این است که من به‌تمامی تا رسیدن به کمد برای خودم نیستم. همیشه از قدمی، از شماره‌ای به بعد رخدادی مرا از خودم دور می‌کند و آدمی که از خودش دور شده باشد دیگر نمی‌تواند قدم‌هایش را بشمارد و تعداد قدم‌هایش فراموشش می‌شود. پزشکی برای من فراتر از پوشیدن لباسی سفید است من هر بار با صدای انسانی دیگر در بیمارستان قدم‌هایم را فراموش می‌کنم.

پاویون خیلی وقت‌ها بیشتر از "پنج حرف" دارد آن‌قدر بیشتر که بیانش گاهی از حوصلهٔ راوی هم خارج می‌شود. مهم‌ترین بخش پاویون کلید برق اتاق است. کلید تنها مهتابی یک اتاق 16 متری. خاموش که می‌شود یک ماجرا تمام می‌شود. گویی از ابتدا غم یا شادی آنجا نبوده است ما نیز عادت کرده‌ایم که هرآنچه دیده یا شنیده یا گریسته‌ایم جایی در پاویون پنهان کنیم و کلید برق را بزنیم و ماجرا تمام شود.

برای من مهم بود نام و نام خانوادگی هر بیمار را بدانم و اگر حتی نام بیمارها به هم شبیه بودند بازهم با نشانی سعی می‌کردم نام‌ها را حفظ کنم. فکر می‌کردم دانستن نام، مرا پزشک مسئول تری نشان می‌دهد. یا حداقل آنها احساس بهتری دارند. الان پس از گذشت 10 سال کنار نام‌ها یک "بیماری" قرار گرفته و از برخی نام‌ها تنها بیماری‌شان در ذهنم باقی‌مانده است، بعضاً کنار نام بیماری‌ها، شمارهٔ تخت قرار می‌گیرد. اما من همچنان تمام تلاشم را می‌کنم که نام بیماران در ذهنم بماند.

من بیمارستان نیستم من حتی پزشک هم نیستم گاها دلم میخواهد پزشک نباشم . مثلا برای ساعات خاصی در طول روز. فکر میکنم درست همان ساعتهایی که از بیمارستان بیرون می ایم . ان زمان ها دلم نمیخاد راجع به داروی خاصی توضیح دهم یا نظرم را راجع به اعداد روی برگه ای که به ان جواب ازمایش میگویند اعلام کنم . حتی ایده ی خوبی ست مهر نظام پزشکی ام خانه جا بماند و نتوانم نسخه ای بنویسم شاید باید جایی مانند صندوق امانات باشد که انسان "دانش پزشکی " اش را در انجا بگذارد دربش را قفل کند و دیگر نخواهد همیشه به بیماری های اطرافیان توجه کند وهمان لحظه هم پاسخگو باشد. اما نمی شود . فکر میکنم همان چند ساعت هم دلم تنگ شود برای یک بیمار دیگر. اما اگر درمانتان نکردم سخت نگیرید. من بیمارستان نیستم.